برای خدا مسیر مشخص می کنم،
یه چیزی تو این مایه ها که میگم ،اگه می خوای به حرف دلم گوش کنی، اگه قراره در اینده این چیزی که من دوست دارم رو برام مقدر کنی،
این کارو بکن که بفهمم همین اتفاق می خواد بیفته یا نه!
یا مثلن وقتی فکر مصلحت اندیشی خدا میافتادم، زود میگفتم اگه مصلحتم این نیست برام همین خواسته رو طوری بهبود بده که خوب باشه، میگفتم صبر می کنم تا خوبش کنی اگرم نیست!
حالا به شیوه های مختلف دیگه...
همه جوره با هر روشی که اصن نمیدونم درسته یا نه ازش نشونه طلب می کنم.
با بسنده کردن به همین نیمچه عقلی هم که دارم با خودم یه سری تحلیل ها از اتفاقات (که اصن مطمئن نیستم نشون هست یا نیست!) می کنم.
تا امروز چندین بار تحلیل کردم ، گاهی خودم خودم رو ناامید میکنم، گاهی امیدوار (که اکثرا حول امیدواری چرخیده شایدم به قول دوستان توهم)...
خلاصه تو همه این نتیجه گیری ها فقط تنها حسی که پررنگ بود امید و عدم اون بوده و فقط همین. هیچوقت حس نزدیک شدن به تحقق خواسته ام رو نداشتم!
بعد از این آخرین تحلیل های خودم که اتفاقا امیدوارکننده بود که بازم نمیدونم درسته یا نه، یکی دو روزه مدام منتظرم. یه حالتی که فقط رو خواسته ام تمرکز دارم نه چیز دیگه ای. یه انتظاری از جنس اون انتظارهایی که برای برگشت کسی از مکه دارم، از اونایی که انگار خیلی مطمئنم از مکه برمی گردن خیلی زود...
از اونایی که مثل بچگی بهم میگفتن فلان تاریخ از سفر میان ولی چون بچه بودم دقیق نمیفهمیدم چه روزی میان ولی هر روزی که می گذشت شوقم بیشتر میشد واسه دیدنشون و حضورشون رو نزدیک تر حس می کردم.
از اونایی که هر صبح که از خواب بلند می شدم ، قبل از اینکه کامل از جام بلند بشم واسه اومدنشون برنامه می چیدم(که چه گلی بخرم دوست دارن؟چی بپوشم ذوق می کنن؟ سوغاتی برام چی می گیرن؟ کجا جای سوغاتی ها امن تره، واسش جا باز کنم. ...)
تا قبل از تحققش مطمئن نبودم ولی امیدوار بودم با وجود شک داشتن به درستی شیوه درخواست،
امروز انگار حتما محقق می شه با وجود همون شک. البته شک فقط صرف یه جمله است تو ذهنم.
خلاصه دوست دارم این شادی ابدی بشه :)
