امروز بعد از یک هفته بسیار خسته کننده، تصمیم گرفتم برای برطرف شدن خستگی فیلمی که کلی حرف داشت رو ببینم. فیلم " تنهای تنهای تنها " که از حق نگذریم فوق العاده بود، کلی حرف برای گفتن داشت، علی رغم اینکه حتی یک بازیگر نام آشنا هم نداشت اما خیلی خوب مخاطب رو جذب می کرد و به فکر می برد. موضوع فیلم به حدی گیرا بود که نقدی که براش کرده بودن، لحظه دیدن فیلم اصلن به چشم نمیومد و هنر کارگردان هم همین بود برخلاف نقدهایی که شده بود!
موفقیت ظریف رو تو نشست اخیر اونقدری درک نکرده بودم...
نمی دونستم باید خوشحال باشم یا نه....
ولی نامه ای که رنجرو به رئیس جمهور کشورهای دیگه نوشته بود منو بشدت به فکر برد.
الان می فهمم که ظریف چه کار تاریخی ای کرد برای کشورمون!
دوست داشتم یکی میومد و بدون اینکه سرزنشم کنه تمام اون حرفهای قلنبه ای که رنجرو از معلمشون خواست بپرسه ولی به جوابی نرسید رو برام بگه. ناراحتم از اینکه انقدر از دنیای اطرافم پرت بودم ولی از هرکسی که می خوام بپرسم به چشم یه بچه هم سن و سال رنجرو بهم نگاه می کنه و می گه تو توی دنیای خودت باشی بهتره، مثل آقای معلم میگه که فقط سرم به درسم باشه.....
برای چی؟درس می خونیم برای چی؟
می خونیم که زندگی کنیم، می خونیم که بتونیم برای امثال رنجرو کاری بکنیم، مگه واسه این کارا نباید با این حرفایی که رنجرو می خواست بدونه آشنا بود؟
اینکه فقط هی درس بخونیم و یه معدل بالا هم بگیریم و ذره ای هم از اطرافمون خبر نداشته باشیم، به چه دردی می خوریم؟
دلم یه فضایی می خواد توی دانشگاه به دور از هر جهت گیری سیاسی که خیلی آروم و به دور از حاشیه بچه ها رو با این چیزا آشنا کنه، کار فرهنگی بکنه به دور از جهت گیری هایی که بسیج و انجمن دارن...
خلاصه اینکه این فیلم ارزش 10-15 بار دیدن رو داره...
