خواسته!
با هرکی که حرف میزنم بهم میگه صبر خوبه،انتظار خوبه،سخته ولی خوبه! میگه صبر و انتظار جایگاه تو رو پیش خدا بالا میبره،عزیزت میکنه!
به خیال خودشون هم فکر میکنن وقتی من سکوت میکنم و به حرفام ادامه نمیدم یعنی قانع شدم و اعتراضی ندارم و اروم شدم حالا!
خب البته بنده خداها تقصیری هم ندارن، راهی که من پیش گرفتم انقد پیچیده ست که جز این حرفها حرف دیگه ای برای گفتن نمیشه داشت!
این که چرا و چی شد که من اینو انتخاب کردم توضیحش مفصله و فکر میکنم انقدی موندگار باشه تو ذهنم که نیاز به یاداوری اینجا نباشه برای خودم.... که اگه قرار بر فرار این موضوع از ذهنم باشه همون بهتر که جایی ثبتش نکنم.
به هرحال من این حرف ها رو قبول ندارم، صبر شرایط داره،درجه داره،الکی که نیست!
من مجبورم که تو این راه صبر کنم،چاره ای جز صبر ندارم!پس کار خیلی شاق ای هم نکردم و باید دنبال راه بهتری برای قرار خودم بگردم، این حرفها رو فقط میتونم بذارم به پای همدلی اون دوتا عزیزی که با همه بدقلقی های من تا حالا ساختن.....
کاش دست کم این حس پوچی که نسبت به قسمتی از ماجرا دارم بره کنار زودتر...
هرچی فکر میکنم تهش میرسم به همون راه حل تکراری...تنها راه قرار من تکرار شدن اون اس ام اس دو سال پیش سر کلاس دکتر ارس ه و جیغ زدن و شادی از ته دل دوباره م بیرون کلاس....
شاید اگه یه روزی ازم بپرسن یکی از بزرگترین خواسته هام تا قبل از مرگم چی میتونه باشه،بگم همین اس ام اس دو سه خطه!همین!
