کارآموزی داره تموم میشه، فاصله ای که میخواستم از دانشگاه بگیرم یه مدتی داره تموم میشه، ارتباط با غیر هم سن های خودم داره تموم میشه....
در عوض دانشگاه داره شروع میشه، نشستن سر یه سری از کلاس های خسته کننده، سر و کله زدن با بعضی افراد که حرفت رو نمیفهمن، تئوری یاد گرفتن ها جای عملی ها، تعطیل شدن حدودی و اجباری کارهای دوست داشتنی ....خلاصه اینا داره شروع میشه...
همه همه ی امیدم و تحملم در برابر این چیزا دیدن دوباره و بیشتر دوستامه، همون معدود افرادی که حرف همو میفهمیم.
هی میخوام هفته اول نرم دانشگاه و برم همون کاراموزی ولی تنها چیزی که وسوسه ام میکنه برم دانشگاه دیدن یه عده خاص ه که دلم خیلی براشون تنگ شده.
ولی اولین سالیه که جدن نمیخوام دانشگاه شروع بشه...
